Translating practices is a research project in St-Lucas Hogeschool Gent with Samira El Khadraoui, Johan Gelper, Filip De Roeck and Lieve Dehasque (coach). It departs from the work of Chinese artist Ai Weiwei, a key figure in Western art discourse. The project activates a complex discussion on East-West relations, artistic process, concepts and imaging. It is about art and activism, artistic interpretation and group research. Besides a blog, the group prepares a workbook, seminars and a show.
http://translatingpracticesblog.blogspot.com
a view from within. Lieve Dehasque, initiatiefnemer van het project
import en export
Aan de basis van het onderzoeksproject Translating Practices ligt een belangrijke afspraak: vertrekken vanuit het werk van Ai Weiwei. Het project importeert aldus bepaalde vormen, inhouden, contexten en beladen themaʼs binnen het artistiek onderzoek. De relatie met specifieke maatschappelijke en politieke themaʼs is niet nieuw en in vele gevallen inherent aan de missie van een artistieke collectieven en onderzoeksgroepen (hoewel het er beslist niet mee samen hoeft te vallen). Allicht houdt dit verband met het doorbreken van het zeer individuele standpunt: in groep moet je je van meet af aan onderwerpen aan een discursief en je samen verhouden tot een gemeenschappelijk vluchtpunt. De gegevenheid van zoʼn thematische complexe focus ontzet een kunstenaar enigszins uit zijn zeer persoonlijke wereld. In dit onderzoek betreft dit dus Ai Weiwei en de Chinese, politieke, globale contexten die hiermee verband houden. Een actualiteit die het onderzoek overigens uitbundig doorspoort. Op momenten dat de onderzoekers wegkijken van Ai Weiwei, dat ze gluren vanuit de ooghoeken en zich triviale motieven en themaʼs toeëigenen vanuit een zeer persoonlijke fascinatie, blijkt Ai Weiwei “missing”.
Documenteren, maken : maybe itʼs better in groups of four ?
ʻYou can destroy something only when you know it wellʼ is een statement van Ai Weiwei in relatie tot zijn werk ʻDropping a Han Urnʼ. Het is een gezegde dat de groep zich ter harte nam. Door deze radicale inhoudelijke confrontatie, kwam de eigen artistieke identiteit hiermee in eerste instantie op de achtergrond. En kwamen er veel vragen : Hoever moeten we gaan met documenteren? Hoe doen we dit op een voor een kunstenaar zinvolle manier? Hoe behandelen wij de documentatie vanuit een kunstenaarspositie? Daarbij is Ai Weiweiʼs werk niet medium-specifiek en vertrekt het eerder vanuit een houding ten aanzien van kunst, kunstcontexten, maatschappelijke condities en politiek. Het is een complex uitgangspunt voor een artistieke groepspraktijk. Daarnaast bleef het adagium van Lliam Gillick ons handvest: ʻMaybe it would be better to work in groups of threeʼ. ʻMaybeʼ is een potentialis; ʻbetterʼ een evaluerende uitspraak.
Binnen Translating Practices is het eerder de vraag : ʻhoe kunnen deze groepsprocessen verlopen ?ʼ, ʻwelke condities spelen daarbij een rol ?ʼ ʻhoe kunnen verschillende posities beeldend werk verrijkenʼ, en ʻhoe verhoudt deze werkwijzen zich tot het hele discours rond ʻcollaborative artʼ? In het algemeen speelt de vraag: hoe werken condities in op de artistieke processen die ontstaan.