2017 09 21-24 | expo – Reconstructie van 3 ruimtelijke ingrepen
5 prints op affiche-formaat (ABRI)
Curator: Ben Benaouisse – Croxhapox Zilverhof Gent
Champ – Contrechamp
effet miroir: les miroirs qui réfléchissent une image:
Une technique et une esthétique de prises de vues sous un angle donné, puis sous un angle opposé. (à 180° du premier, ou selon une symétrie axiale ou une symétrie par rapport à un point, ou deux actions séparément qui, dans la réalité, se confrontent) Les deux prises de vues offrent un choix de solutions de continuité de la scène et peuvent être morcelés et assemblés selon les désirs du réalisateur ou les nécessités dramatiques du récit.
| A |
Archive | Atelier | Architecture
Atelier | Architecture | Archive
Architecture | Archive | Atelier
Archive | Architecture | Atelier
Atelier | Archive | Architecture
Architecture | Atelier | Archive
hors champ
hors lieu – hors espace – hors scène
DE | RE construction(s) qui n’est ni une méthode, ni une théorie philosophique : l’idée de différance, ce qui vient, l’événement, l’a venir, l’imprévisible, l’idée de sens, de projet
reflexion | reflection
ramener en arrière
Tijdens | | CONTRECHAMPS | RECONSTRUCTION(S) effet miroir worden 3 prints getoond op afficheformaat (ABRI). Onderaan wijzigt het beeld. Het toont een manier van kijken naar het proces, mogelijke herwerkingen van eenzelfde beeld. Een herwerking is steeds een interpretatie.
RE construction
(2012) | NUCLEO Open Ateliers #9 – 20&21 oktober 2012
1 Digitale print. A0
= een reconstructie van de DE(con)structie van de ruimtelijke ingreep:
[ A ] hors champ I [ A ]ll ready made (DE-construction) #1(2011)
NUCLEO. De Connectie (2011 | 10 jaar Nucleo) – 1 tem 11 december 2011 Lindenlei 38 te Gent (voormalig KTA gebouw)
Gastcuratoren: Frederik De Preester (handelsreizigers in Ideeën) & Alan Quireyns (Air Antwerpen) – 54 Nucleo-kunstenaars
3 binnenramen gestut langs 1 zijde – zaalzicht
materiaal: nieuwe maar verweerde houten balken, ≠ afmetingen
De prints tonen de DE(con)STRUCTIE van de ruimtelijke ingreep in de grote binnenruimte in de Lindelei. De ruimte, die in een bouwvallige staat verkeerde, inspireerde tot het stutten van drie ramen als ingreep.
Het stutwerk leek op het eerste zicht een noodzakelijke ingreep. Doordat de balken verweerd waren door buiten te liggen leek het dat het stutwerk al eerder in de tijd aangebracht werden. Het beeld ging op in de ruimte.
De ingrepen ontstaan in de ruimte zelf en naar de context van die ruimte. Ze zijn altijd tijdelijk en worden steeds afgebroken. Dit proces, als een onderdeel van het werk, werd geregistreerd en verwerkt tot een nieuw beeld.
Het toont het proces van afbraak fragmentarisch als filmstills en zijn in continumodus gefotografeerd. Het zijn momentopnames van de afbraak.
| | hors champs M.A.P. Aquila | Gibellina (terremoto)(hors categorie)
(Abruzzo, It 12 2010 en Sicilia, It 04 2012)
De aardbeving van L’Aquila (Abruzzo, Italië) die plaatsvond in de nacht van 5 op 6 april 2009 had een moment-magnitudevan 6,3 met zware naschokken. Ze kostten 295 mensen het leven en er vielen 1.100 gewonden. Circa 15.000 gebouwen werden beschadigd en ongeveer 39.500 mensen werden dakloos. Het grote aantal doden is ongebruikelijk. De laatste grote aardbeving was in Molise in 2002 waarbij 25 doden vielen. L’Aquila werd in het verleden al getroffen in 1315, 1359, 1452, 1505, 1646, 1703 en 1706. De aardbeving werkte mogelijk als katalysator voor deze die op 24 augustus 2016 het dorp Amatrice verwoestten.
Deze foto’s tonen L’Aquila na de aardbeving op 16 december 2010. De stad, onbewoond en verlaten staat volledig gestut en in de stellingen. Een bevriende architecte leidde ons rond samen met professionelen uit het werkveld en een aantal bewoners. Hier en daar liepen honden. De periferie van de stad was terug ingenomen door een aantal bewoners en activisten. Er was een marktje, een café en een tent waar informatie uitgewisseld werd en activiteiten georganiseerd. Na meer dan een jaar lag het getroffen gebied nog steeds in puin. Aan de hekken hingen mensen symbolisch hun sleutel of schreven ze hun steun, verdriet of woede uit op panelen.
Het Siciliaanse stadje Gibellina werd in 1968 ook verwoest door een aardbeving. Al vlug na de aardbeving werd beslist dat het oude Gibellina, hoog in de heuvels, niet zou worden heropgebouwd. Er zou een volledig nieuwe stad komen op 20 km in het dal. De ruïnes van de oude stad werden getransformeerd tot een kunstwerk: “il Grande Cretto” (de grote barst) 300x 400m. De Italiaanse beeldhouwer Alberto Burri kreeg carte blanche. Hij ontwierp een schema gebaseerd op het oude stratenpatroon, liet de laatste puinresten liggen waar ze lagen en liet alles tot zo’n anderhalve meter hoog vol gieten met cement en beton.
Naast tijdelijke ingrepen bestaat mijn praktijk uit een fotografisch archief van beelden van oa tijdelijke architectuur. |A| hors champ (ongoing)tonen oa momenten van architectuur: voor of na de architectuur. Tijdelijk en niet (meer) in gebruik (functieloos). Architectuur als lege ruimte en met focus op sculpturale beeldelementen: stellingen, stuttingen, ramen, trappen, zwarte gaten,…
EFEMEER
01/07/2012 – 07/10/2012
houten palen (2m lengte, 5cm diameter), grondankers, houtverf wit
Gelijktijdig met de Biënnale van de Schilderkunst in het museum Dhondt-Dhaenens loopt de openluchttentoonstelling Efemeer op het fietsparcours tussen het museum Dhondt-Dhaenens en het Raveelmuseum. De expositie is efemeer maar ook de kunstwerken zullen dat zijn. Efemeer impliceert een zekere immaterialiteit. Van belang zijn de natuur en de natuurlijke elementen, al dan niet met elkaar verbonden: water, aarde, lucht, vuur, licht, geur, geluid, kortom alles wat de bezoeker in het Leielandschap ervaart. Alle kunstwerken zullen zichtbaar zijn voor de bezoeker die zich via het water, per fiets of te voet langs het parcours beweegt. Efemeer situeert zich langs de Leie van de brug van Sint-Martens-Leerne tot aan de brug van Grammene.
Curator & Organisatie: William Ploegaert i.s.m. Stad Deinze, Toerisme Leiestreek en Museum van Deinze en de Leiestreek
Deelnemende kunstenaars: Emilio López-Menchero, Peter De Cupere, Honoré d’O, Leo Copers, Lukas Vandenabeele, Stief Desmet, Ben Kockelkoren, Denis Dujardin, Marc Belderbos, Bart Lodewijks, Aernoudt Jacobs, Collateral Damage, Stijn Ank, Samira El Khadraoui, Jacques Charlier, Louisa Maria Ponseele, Lawrence Weiner (bruikleen)
Het Schipdonkkanaal (uitgegraven tussen 1846 en 1860) loopt over een lengte van 56 km vanaf Deinze tot in Zeebrugge, waar het uitmondt in de Noordzee. Het kanaal, uitgegraven en in schril contrast met de meanders van de Leie in Deinze, lijdt onder het vaarverkeer. De oevers kalven af en er ontstaat erosie. Dit werd lokatie en uitgangspunt voor mijn ingreep.
Aan het jaagpad langs het kanaal tussen Deinze en Machelen aan de Leie werden over een afstand van 3km in totaal 14 witgeschilderde houten palen in de grasboord geplaatst. De installatie werd langs beide kanten van de Leie opgesteld. Op het eerste zicht leken ze onwillekeurig geplaatst. Ze stonden evenwel telkens opgesteld tegenover afkalvende oevers aan de overzijde. Daar waar de oevers afkalven zijn markeringen aangebracht langs het pad met rood-witte houten afrasteringen. Grote stukken van het parcours zijn afgesloten en ontoegankelijk. De witte palen stonden telkens opgesteld tussen de afgezette ruimtes en gingen op in de ruimte, tussen de vele houten rasters.
Bedoeling was de blik te leiden naar die afkalvende oevers en de erosie in beeld te brengen. De installatie fungeerde als bakens in de ruimte en als kijkkaders. De witte palen verwijzen ook naar Raveels’ sculptuur ”Dit is nu op dit moment voor u het centrum van het heelal” (witte betonpaal) in de tuin van het museum, even verderop het parcours.